تفاوت انسان با سایر حیوانات که ما را از آنها متمایز کرده و به‌عنوان اشرف مخلوقات قرار داده، پایبندی به اخلاق و احساس مسئولیت در قبال هم‌نوع خویش است و اگر رفتار ما بر اساس سرشت پاک بشر می‌بود، همگان می‌بایست این شعر حضرت سعدی که می‌فرماید: «بنی‌آدم اعضای یک‌دیگرند (یک‌ پیکرند)» را چراغ راه خویش قرار می‌دادند، تا هرگز شاهد بداخلاقی‌ها و ناهنجاری‌هایی که در این زمانه هستیم نمی‌بودیم. امسال، گرچه همچون سال قبل با تصادفات بی‌شمار، مرگ، جنگ، ویرانی و گرانی افسارگسیخته آغاز گردید و شاهد صحنه‌های تلخ بی‌شماری در همین روزهای ابتدایی بهار بودیم، اما رفتار برخی انسان‌ها که برای کمک به هم‌نوعان خویش، نان خود را با آن‌ها تقسیم کردند با شبه‌موجوداتی که ارزاق و لوازم نظافت را برای گران‌فروشی احتکار کردند قابل قیاس نبود، برخی در این وانفسا، فقرا و مستمندان را از یاد نبردند و هر آن‌چه که در توان داشتند از آنها دریغ نورزیدند، تشکل‌های خیریه، سمن‌ها و گروه‌های مردمی، آستین بالا زده و برای اقشار آسیب‌پذیر کمک جمع کردند و شبانه به دستشان رساندند، آری این‌ها تبلور سیرت نیک انسانی است که برعکس آن، با ظهور خوی حیوانی می‌تواند به جانوری مبدل شود که عصای کور را برباید. از حوادث ناگوار همچون: سیل، جنگ، تصادفات و… که بگذریم، بزرگ‌ترین درد و مشکل امروز جامعۀ ایران؛ دوری از اخلاق و انصاف است که آثار منفی آن را در جای جای کشور و زندگیمان شاهدیم. بدون‌ شَک ریشه اصلی قتل، کلاهبرداری، طلاق، تجاوز و در رأس آن، مشکلات عدیدۀ اقتصادی غیر از تحریم‌ها و برخی سیاست‌گذاری‌های غلط و ناکارآمدی برخی نهادهای متولی، در مغفول واقع شدن اخلاق و انسانیت در نزد مردم است که به راحتی به احتکار هر چیزی حتی دارو، غذا یا شیرخشک نوزاد روی می‌آورند، در این وانفسا هیچ‌کس به حق خود قانع نبوده و با خرید و انبار کالاهای ضروری مردم، راه نفس کشیدن را بر آنها که می‌خواهند سالم و براساس اصول انسانی زندگی کنند، سد می‌کنند، آری آن پیرمرد بازاری به ظاهر متدین، که به‌رغم داشتن صدها میلیارد سرمایه، مایحتاج مردم را احتکار می‌کند، در مقام آدمیت از سگ‌های امدادگر که برای نجات جانی، جان خود را به خطر می‌اندازند کمتر است. از آنجا که همه ما دیر یا زود، رخت سفر به جهان باقی برمی‌بندیم و باید در محضر دادگاه عدل الهی پاسخگو باشیم، بیاییم امسال را سال آغاز تمرین و مشق خوب بودن و انسان بودن خویش قرار داده و قبل از آن که فرصت به اتمام برسد، مقام انسانیت خویش را پاس بداریم.