جادوی فوتبال راهی برای مقابله با آسیب‌های اجتماعی
جادوی فوتبال راهی برای مقابله با آسیب‌های اجتماعی
سال‌هاست که برای کاهش آسیب‌های اجتماعی همایش‌های بزرگ، نشست‌های علمی و کارگاه‌های آموزشی متفاوت با اختصاص بودجه‌های قابل تامل برگزار می‌شود، اما این اقدامات، کمکِ چندانی به کم شدن معضلاتی چون اعتیاد، جابه‌جایی افاغنه غیرمجاز، ترانزیت مواد مخدر و… نکرد و نمی‌کند و موارد مذکور هرکدام به طریقی و از کانالی در حال رشد و گسترش هستند. تجارب سال‌های اخیر نشان داده بهترین و موثرترین راه برای مقابله با این معضلات، توسعه ورزشِ محبوب، پولساز و ارزانی چون فوتبال است. ورزرشی که در زمین خاکی و با حداقل امکانات هم انجام پذیر است. به گواه اهالی فن و کارشناسان فوتبال، جنوب استان کرمان معدنِ استعدادهایی است که اگر به آن‌ها بها داده شود و در مسیر صحیحِ رشد قرار بگیرند، نتیجه و بازده بی‌نظیری خواهند داشت و راهیِ باشگاه‌های بزرگ کشور و چه بسا تیم ملی می‌شوند.
این دقیقا همان موضوعی است که طی دوسال گذشته، دکتر قرایی رئیس هیئت فوتبال استان و سایر مقامات این مجموعه بر آن تاکید داشته‌اند و برای اجرایی شدن و عملی کردن این مهم، اقدامات فراوان و شایسته‌ای انجام داده‌اند. حالا منصور شکرالهی به عنوان نماینده پنج شهرستان جنوبی استان بارقِه‌های امید را با حرکت اخیرش، برای علاقه‌مندان به فوتبال برافروخته و با واکنش‌های زیادی در فضای مجازی روبه‌رو شده است. عمده کاربران اقدام او را لایک و تایید کرده‌اند. این نماینده مردم شهرستان‌های کهنوج، منوجان، فاریاب، قلعه‌گنج و فاریاب در مسیر بازگشتش از شهرستان قلعه‌گنج در روستای- مزرعه شهیدبهشتی- از بخش – چاه‌دادخدا- در یک زمین خاکی پا به توپ شده و دقایقی با توجه به کمبود وقتی که داشته، با نونهالان و نوجوانان آن منطقه فوتبال بازی کرده است. این اقدام او نشان می‌دهد که در وهله نخست شناخت درستی از آسیب‌های اجتماعی موجود در حوزه نمایندگی‌اش دارد و در وهله دوم شکرالهی، فوتبال را ابزاری مناسب برای مقابله با معضلات و مشکلات حاکم در آن منطقه می‌داند. حال که آقای نماینده در زمین خاکی پا به توپ شده، شایسته است به سمتی حرکت کند تا آرزوی دیرینه بچه‌های آن منطقه وسیع را برآورده سازد و آن‌ها را از زمین خاکی به چمن فوتبال سوق دهد. شکرالهی که فرصت خدمت در کشور اسلامی ایران برایش فراهم شده، باید قَدرِ این موقعیت را بداند و زمینه را برای کشف و پرورش استعدادهای ناب فوتبالی فراهم کند. بی‌شک عدم شناسایی و رسیدگی به این استعدادهای جوان و نوجوانان آن‌ها را به سمت انحطاط و آسیب‌های اجتماعی خواهد کشید. شکرالهی باید بداند که آن پا به توپ شدن، یک بازی فوتبال ساده عصرگاهی نبوده، بلکه نور امیدی‌ست که در دل بچه‌های مستعد آن منطقه تابیده با این پیش فرض که شاید روزی این نوجوانان هم در زمین چمن سبز، فوتبال بازی کنند. درواقع ساخت و احداث زمین چمن و استعدادیابی اصولی برای توسعه فوتبال با کمک مربیان بومی، یک راهِ کوتاه و کم هزینه برای مقابله با آسیب‌ها و معضلات اجتماعی‌ای هست که شهرستان‌های جنوبی استان را بیش از پیش تهدید می‌کند. معضلاتِ خطرناکی که اگر برای پیشروی‌شان فکری نشود و اقدامی اساسی صورت نگیرد، آینده هزاران نفر را تحت تاثیر قرار خواهد داد ولی اگر سلاح قدرتمندی چون فوتبال کنارشان قرار گیرد، این معضلات و آسیب‌ها نمی‌توانند عرض اندام کنند.
