پرچم زنده‌یاد «سیامند» را در پارالمپیک توکیو برافراشته نگه می‌دارم
«منصورپورمیرزایی» قهرمان کرمانی فوق سنگین پاراوزنه‌برداری جهان:
پرچم زنده‌یاد «سیامند» را در پارالمپیک توکیو برافراشته نگه می‌دارم
منصور پورميرزايي ورزش را از سال ١٣٧٤ در رشته بدنسازي آغاز كرد و در سال ٧٩ از طريق تلویزيون كه مسابقات پارالمپيك سيدني را پخش می‌کرد با رشته‌ی پاراوزنه‌برداري آشنا شد. جذابیت مسابقات وزنه‌برداری ویژه جانبازان و معلولین باعث شد وی به سمت این رشته گرایش پیدا کند و تمرینات خود را زیر نظر سيدرضا حسيني و سپس سعيد مختاريان ادامه دهد و در اولين حضورش در مسابقات قهرماني كشور در سال ١٣٨٠ در تهران به مقام دوم دسته ١٠٠+ كيلوگرم دست پیدا کند.
سال بعد در جشنواره كوثر و در رقابت با حبيب موسوي، قهرمان جهان با ثبت وزنه 5 کیلو و 232 گرمی به اردوي تيم ملي دعوت شد اما با وجود کسب امتیازات و رکوردهای لازم و فقط به دلیل قانون اعزام تنها یک ورزشکار در هر وزن به پارالمپیک از حـضور در چـهار دوره‌ی بـازی‌هـای پارالمپیک آتن، پکن، لندن و ریو بازماند.
منصور پورمیرزایی درباره کاهش وزن خود برای شرکت در وزن 107 کیلوگرم می‌گوید:
در سال ٢٠١٥ و از آنجايي كه قانون حضور دو ورزشكار در پارالمپيك سدی برای رسیدن به اهداف من بود و همچنین رقابت با نابغه‌اي به‌نام سيامند رحمان بسيار سخت بود، تصميم به كاهش وزن و حضور در يك دسته وزني پايين‌تر گرفتم و در مدت ٤ ماه و نيم ٥٠ كيلو وزن كم كردم و در دسته ١٠٧ كيلو و در رقابت با علي صادق‌زاده بر سر پوشيدن پيراهن تيم ملي در پارالمپيك ريو، متاسفانه بازهم قرعه به‌نام صادق‌زاده افتاد و وی به برزیل اعزام شد
قهرمان سنگین وزن پاراوزنه‌برداری از روزهای سخت درگذشت سیامند رحمان چنین می‌گوید:
با وجود همه‌ی این اتفاقات، من ناامید نشدم و مجددا به وزن خودم برگشتم و در سال ٢٠١٧ در مسابقات مكزيك به‌همراه سيامند در سنگین وزن به مقام دوم و كسب سهميه‌ی پارالمپيك توكيو شدم. متاسفانه در اواخر سال 98 که تمرينات و اردوها به دلیل شيوع ويروس كرونا لغو شده بود و همه‌ی ملی‌پوشان در شهرهای خود و به‌صورت انفرادی تمرینات را دنبال می‌کردند، اتفاقی باورنکردنی و تلخ که همه‌ی جهان را غرق اندوه و ماتم کرد. اين اتفاق بد شرايط مرا از نظر روحي رواني کاملا به هم ریخت. من که سال‌ها با سیامند هم اردو و همراه بودیم به یکباره، بهترین دوست و رقیب ورزشی‌ام را از دست دادم. نبود سیامند بار مرا بسیار سنگین‌تر از قبل کرد و اکنون با اين اتفاق تلخ باید در پارالمپيك توکیو پرچمداري سيامند عزیز را را بكنم و با کسب مدال باارزش طلای سنگین وزن، جای او را سبز و پرچم پرافتخار ایران را برافراشته نگه دارم.
پورمیرزایی که الگوي ورزشي اش، الكساندر کارلین قهرمان بي‌بدیل كشتي فرنگي جهان است، درباره منش پهلوانی و اخلاقی مرحوم رحمان می‌گوید:
سیامند فوق‌الـعاده ورزشکار بااراده، مهربان و افتاده‌ای بود. لبخند هیچ‌گاه از لبانش محو نمی‌شد و احترام بزرک‌تر و پیشکسوتان را داشت. يادم است در مسابقات ليبي، سيامند اولين حضور خودش را در بزرگسالان تجربه مي‌كرد. در آن مسابقات سيامند كمتر از من وزنه زد كه من زير سكوي او قرار نگیرم. وقتی از او سوال كردند چرا اين‌كار را كردي؟ با افتادگی و مردانگی گفت: منصور پيشكسوت من است، بايد احترامش را نگه مي‌داشتم. از دیگر مقام‌های منصور پورمیرزایی می‌توان به؛ چهار دوره نايب قهرمانی جهان، 2 دوره نايب قهرمان بازي‌هاي آسيايي اينچئون و جاكارتا، یک دوره قهرمان مسابقات اوپن آسيا، یک دوره نايب قهرمانی آسيا، یک دوره نائب قهرمانی مسابقات بين قـاره‌اي ليبي، مقام سوم مسابقات آزاد اروپا، ورزشكار برتر ماه نوامبر سال ٢٠١٣ ميلـادي جهان، ركورد دار جهان در مقطعي از سال ٢٠١٣ و قهرمان برتر كشور در بخش مردان در سال ٩٣ به انتخاب مردم، قهرمانان و اصحاب رسانه اشاره کرد.
وی در پایان با قدردانی از زحمات پدر، مادر، همسر و مربیانش گفت: تا روياي المپيك را به واقعيت تبديل نكنم، دست از تلاش برنمي‌دارم.