یزدان کرمان

شهر بعنوان یکی از بزرگترين نمادهای تمدن بشري است که بشر آن را براي امنيت و آسايش خود بنا نموده است. شهر نه فقط يک سکونتگاه، بلکه محلی است که روح اجتماع در آن دميده شده و از آن هويت مي گيرد. هويت شهري، هويت جمعي است که با تبلور عيني در فيزيک و محتواي شهر معنادار مي شود و به واسطه ايجاد تداعي خاطرات عمومي در شهروندان، و تعلق خاطر شهرنشينان را به سوي شهروند شدن هدايت مي کند. پس هر چند که هويت شهر خود متاثر از فرهنگ شهروندان است،؛ ليکن فرايند شهروندسازي را تحت تاثير قرار داده است.
«هويت» مجموعه اي از صفات و مشخصاتي است که باعث تمییز يک فرد يا اجتماع از سایر افراد و جوامع مي شود؛ شهر نيز به تبعيت از اين معيار، شخصيت يافته و مستقل مي گردد. مقوله هويت به طور عام و هويت شهري به طور خاص از جمله مقولاتي است که به جهت نقشي که در شناخت افراد، اشيا، اجتماعات و مکان ها دارد، حائز اهميت فراوان است. علي رغم اهميت اين موضوع در دوران اخير بحران هويت شهري به صورت نگران کننده اي احساس مي گردد شهرها و فضاهاي شهري در گذشته از استقلال، شخصيت و هويت ويژه اي برخوردار بوده اند؛ در حالي که آنچه از اغلب شهرهاي کنوني در ذهن عموم شکل مي گيرد جز مجموعه اي از ساختمان هاي بلند، خيابان ها، ادارات و پارک ها نيست که در نتيجه آن، تعلق خاطر به اين فضاها به مرور کمتر و کمتر مي شود. در واقع بايد گفت در دوره معاصر و به خصوص در سال هاي اخير ساختن براي ساختن و نه ساختن براي زيستن مجالي را براي توجه به مقولاتي مهم و عميق همچون هويت در شهرسازي و معماري باقي نگذاشته است. تقليدهاي بدون انديشه از مظاهر غربي و الگوهاي مدرن، شهرهاي زيادي بر خلاف هويت اصيل شهر ايراني، در حال شکل گيري و گسترش اند. در اين ميان فضاهاي شهري و به ويژه فضاهاي شهري تاريخي به سبب نقشي که در شکل دادن تصوير ذهني و نقشه شناختي از شهرها در هويت بخشي به شهرها از جايگاه ويژه اي برخوردارند.