به گزارش یزدان کرمان، ادبیات حرفه اي ورزشي با ادبیات عام در جامعه متفاوت است. براي هر دوي اين مباحث نياز به آموزش است زيرا ادبیات چيزي فراتر از قانون است. هر ورزشكار حرفه اي، مدير ورزشي و حتي تماشاگران نياز به آموزش دارند تا ادبیات و اخلاق حرفه اي را رعايت كنند. ورزشكاران و افراد مشهور سمبل هايي در جامعه هستند كه رسالت سنگين تري براي رعايت هنجارها و رفتار مناسب خود دارند.

ادبیات حرفه اي اخلاق يك پيشه و يك حرفه است و همانطور كه تجارت، اقتصاد، فكر ، تكنولوژي، پزشكي و رسانه نيز به ادبیات خاص خود نياز دارند ورزش حرفه اي نيز بدين ادبیات نيازمند است. در اين ميان دغدغه متفكران ادبیات ورزش حرفه اي آن است كه به معيارها و كدهاي ادبیاتی توسل جويند كه ميان همه فرهنگ ها و هويت ها مشترك است هرچند كه پاره اي معتقد هستند اين اميد را بايد كمرنگ كرد چرا كه تفاوت هاي فرهنگي تأثير خود را بر تفاوتهاي معيارهاي ادبیاتی ورزش حرفه اي هم خواهند گذاشت.

ورزش در ادبیات و تمدن پرافتخار ایران، ‌بیش و پیش از هر چیز با دو مفهوم «مروت» و «فتوت» تعلق و پیوند دارد؛ به طوری که سنت های اخلاقی حاکم بر ورزش را نمی توان از سلوک عیاری و پهلوانی ایرانیان در طی قرن های متمادی جدا دانست.

در ميان تمام مسايل فوق، آنچه از همه بيشتر مورد بي مهري واقع شده، بحث ادبی و اخلاقي ورزش است، موضوعي كه در جوامع مختلف و از جمله جامعه خودمان، كمتر به آن پرداخته شده است. شايد به جرات مي توان گفت، در يك رويداد و رقابت ورزشي خواه كوچك يا بزرگ، آنچه به آن زيبايي مي بخشد، نمايش ارزش هاي ادبی و اخلاقي است.

زمین خوردن‌ها، بلند شدن‌ها، دویدن‌های بی‌وقفه، خستگی‌ها، اشک‌ها، لبخندها، پیروزی، شکست و… همه در زندگی‌مان جاری است.