روزی که مس کرمان فضای لیگ یک به لیگ برتر را برای خود تغییر داد تا همه چیز برای این تیم عوض شود، می دانست که در این فصل سیاهی رفتن چشم و زمین خوردن نباید برای او خیلی موضوعی غریب باشد… مس در خیلی از بازی ها با همین سیاه رفتن های چشم زمین خود که ذات این تغییر فضا برایش بود و کار زمانی سخت تر شد که خیلی از دست های دور و نزدیک هم برابر چشمانش قرار می گرفتند تا قدرت دید را برای چشمان مس کمتر کنند…

اما نوری در چشم و صدایی در گوش مس کرمان بود که هرگز اجازه نداد چشمانش به طور کامل بسته شود… آن ها حتی زمانی هم که همه از بازماندن چشمان این تیم ابراز ناامیدی می کردند بازهم راه خود را پیدا می کردند تا مس کرمان در اولین سال بازگشت به لیگ برتر، خیلی زود از مسیرش گم نشود و حالا در هفته های پایانی حداقل خیلی خوب می داند که برای رسیدن به مقصد می تواند بر توان پاهای خود تکیه کند و نیازی ندارد چشم به لغزش دیگران داشته باشد.

مس کرمان چهار گام تا رسیدن به نقطه ای که برای خود هدف گذاری کرده است فاصله دارد و فقط کافی است در این چهار قدم چوب اشتباهات را به جای زدن به تن خود، بر تن حریفانش فرود بیاورد و به همان اندازه که رقبا مترصد اشتباه کردن این تیم هستند، از اشتباه آن ها سود ببرد.

مس می داند حریفانش با استرس به پریشان شدن مس کرمان چشم دارند و اگر مس پریشانی را در زمین بازی از خود بگیرد یعنی اینکه در همان بیرون از زمین کار را به سود خود یکسره کرده است و اتفاقا این پریشانی را به رقبایش کامبک می زند…مس برای دور شدن از این پریشانی نیاز به حمایت دارد و قطعا حکایت این حمایت همه جانبه این روزها تا همیشه می تواند داستانی جذاب از همبستگی برای کرمانی ها داشته باشد.

مس می داند در این چهار بازی چشمانی بازتر از همیشه می خواهد…دستان رقیب از هر آستینی برای گرفتن این چشم ها جلو می آید اما چشمان مس کرمان در این چهار بازی دقیقا به بزرگی خود کرمان است که هیچ دستی توان گرفتن نور و روشنایی را از آن نداشته باشد.

مس می داند روی پای خود ایستاده است و همین حریفان را برای زدن این ساق ها ترغیب می کند که برای انجامش دست به هر کاری بزنند ولی در روزهای سخت این ساق ها نیز سخت تر از همیشه می شود مثل سنگ تا در نهایت کوهی شود که نام مس کرمان را محکم تر از همیشه در لیگ برتر حفظ کند.